Executive Coaching

Executive coaching is een nieuwe loot aan het coachfirmament.
Ontwikkeling vraagt reflectie en reflectie vraagt tijd en wrijving of vragen. Executives hebben weinig tijd en weinig wrijving. Aan de top wrijft het minder en er zijn weinig mensen om je heen die je dwingen om stil te staan bij zaken als je persoonlijke effectiviteit, drijfveren etc.
Nu ook executives steeds meer als persoon en minder alleen als functionaris kunnen opereren worden die vragen steeds belangrijker.

Een executive coach zou daar een rol in kunnen spelen. Onderzoek naar de effectiviteit is lastig maar in het boek ”Spiegel aan de top” van Yvonne Burger wordt middels interviews met executives en hun coaches getracht vast te stellen wat executive coaching anders maakt dan gewone coaching.

Daarbij vallen me een aantal dingen op:
Niet verrassend beschouwen allen het als nuttig en soms als noodzaak.
De verschillen tussen executive coaching en ‘gewone’ coaching liggen op het niveau van kennis van de coach over de omgeving van de executive. Een beeld van de rol van een executive in de organisatie, zijn relatie met zijn managementteam, de RvC, de kwetsbaarheid als boegbeeld van een organisatie in de buitenwereld etc.

Tot zover geen nieuws: kennis van de context van de coachee is een basisvoorwaarde voor iedere coach.
Waar het boek voor mij minder herkenbaar wordt is in de manier waarop sommige coaches hun contact met de executive beschrijven. De coaches lijken vereerd met de aandacht van de executive.Het lijkt soms geen gelijkwaardig partnerschap waarin ieder het zijne in gelijkwaardigheid inbrengt: de executive zijn ervaringen en kennis van hemzelf en zijn omgeving en de coach zijn kwaliteiten als spiegel, inzichtversneller en adviseur op het gebied van, leer- en organisatiepsychologie, groepsdynamica, organisatiekunde etc. etc.

Dat lijkt me een lastige uitgangspositie voor een evenwichtige, gelijkwaardige relatie die nodig is voor een effectieve coaching. Ook voor coaches geldt dat we ons voortdurend bewust moeten blijven van onze eigen valkuilen.